Vandaag staat de Tweede bekendal en waardentocht in de agenda. Vorig jaar was het "Mijn WS78 waardige afscheidstocht". Toen heb ik die tocht met mijn zus Jannie gelopen, omdat Jannie in Ede woont en ik aan haar vroeg of ze het leuk vond om er eens samen met mij op uit te trekken. Nu de tweede bekendal en waardentocht voorbij kwam in het programma van WS78 heb ik aan Jannie gevraagd of we weer samen zouden gaan. Jannie had er zin in en ik vond het ook erg leuk om weer eens lekker samen een tochtje te doen.
Omdat ik mij tijdens een eerdere wandeling behoorlijk geblesseerd had, besloot ik vandaag met de trein te gaan. Op zich geen probleem want de start locatie is vlak bij het station Ede-Wageningen.
Cees brengt mij naar het station in Woerden en omdat ik wat vroeg ben neem ik een trein eerder naar Utrecht dan heb ik wat meer overstaptijd. Als ik op het perron kom voor de trein naar Ede-Wageningen staat het hier vol met mensen die op wintersport gaan. De "krokus expres" arriveert even later en het hele perron komt in beweging om het gereserveerde plekje te bemachtigen. Ik kijk even mijn ogen uit en krijg bijna een paar ski's in mijn gezicht. Na vertrek komt al snel de goede trein het station binnen. Het is stil in de trein en ik bemachtig een mooi plekje.
In Ede staan Gert en Jannie me al op te wachten. Gert brengt ons met de auto naar het Marnix College, dit keer naar het hoofdgebouw. We melden ons aan en drinken nog even een kop koffie.
Dan zie ik Chiel en Hillie zitten en ik geef ze even een hand. Chiel vraagt naar de snijwond in mijn hand. Als we besluiten te vertrekken zie ik Sylvia (met haar heb ik een dag in Egmond gelopen) ook daar maak ik even een kort praatje mee en dan wordt het tijd voor een sanitaire stop. Dan zijn we klaar voor vertrek en vol goede moed gaan we op pad.
Het is extra leuk want we gaan een heel andere kant op dan vorig jaar. We komen onder het spoor door en achter het station is niet het schoonste plekje. Iemand is hier duidelijk iets vergeten aan te trekken.
We komen over het terrein van de eens zo bekende "Enka". Voor ons extra bekend omdat de vader van Gert daar gewerkt heeft. Een deel van de muren staan er nog en sommige gevels worden weer gebruikt om er woningen achter te bouwen.
Ik zoek op Wikipedia even naar Enka en hieronder wat ik onder andere heb gevonden.
"ENKA is de naam van een voormalig Nederlands bedrijf dat kunstvezels vervaardigde. De naam staat voor: Nederlandse Kunstzijdefabriek. De uitspraak van de letters NK leverde de afkorting eNKa op.[1] De eerste fabriek stond in Arnhem en werd in 1913 geopend. In 1922 kwam daarbij een fabriek in Ede.
Geschiedenis
In 1929 werd de naam, na een samengaan met het Duitse kunstvezelbedrijf Vereinigte Glanzstoff Fabriken (VGF), gewijzigd in Algemene Kunstzijde Unie (AKU).
ENKA bleef ondertussen een productnaam, bijvoorbeeld voor kunststof zemen. Deze werd in Nederland bekend door een reclamespot, waarbij een glazenwasser een steeds langere baard kreeg, maar de zeem "maand, na maand, na maand, na maand" zonder gaten bleef. De stem werd ingesproken door Rudi Falkenhagen.[2]
In 1969 werd na een aantal fusies de naam weer ingevoerd voor de kunstgarendivisie, die inmiddels vestigingen bezat in Drenthe, Noord-Brabant, het Ruhrgebied, de Verenigde Staten en Colombia.
Bedrijfsbezetting
De naam ENKA is onlosmakelijk verbonden aan de eerste bedrijfsbezetting in Nederland. Op 18 september 1972 bezetten de werknemers van ENKA-Breda hun bedrijf uit protest tegen een structuurplan van het moederbedrijf AKZO. Dat wilde het winstgevende bedrijf in Breda, de vroegere Hollandsche Kunstgaren Industrie, sluiten. De bezetting werd gesteund door het katholiek vakverbond NKV. Op 23 september werd de bezetting opgeheven nadat het structuurplan was ingetrokken. In 1982 werd de fabriek alsnog gesloten, voorafgegaan door de vestiging in Emmer-Compascuum. In 2002 ten slotte viel het doek voor ENKA-Ede."
Na over het oude Enka-terrein te hebben gelopen komen we in een rap tempo bij het monument in Hoekelum en dan gaan we de snelweg onderdoor. We zien dat de storm van afgelopen donderdag toch best wat schade heeft aangericht.
We genieten van de mooie omgeving, het is best oppassen met het lopen. Soms komen we echt glibberige gedeelten tegen. Maar aan gespreksstof geen gebrek en zo verdwijnen de kilometers onder onze voeten. Het tempo ligt op dit gedeelte van het parcours niet erg hoog omdat ik toch wel wat voorzichtig ben met mijn hand nu de hechtingen eruit zijn.
Veel sneller dan ik had verwacht zien we de eerste verzorgingspost verschijnen.
Vandaag zijn we te gast op het landgoed Quadenoord. Ik heb er even iets over opgezocht op Wikipedia.
"Het landgoed kenmerkt zich door de typische voorbeelden van heideontginningen uit de jaren 1930. Het dennenbos wordt geleidelijk gevarieerder door loofbomen die zich spontaan ontwikkelen. Daarnaast ontspringt het Renkums beekdal op het landgoed. Het landgoed herbergt diverse sprengen die de Molenbeek (Renkum), Oliemolenbeek en Halveradsbeek voeden met kwelwater. Op het landgoed is nog de enige van ooit vele watermolens in het beekdal behouden gebleven. Het open beekdal met de weilanden geeft het landgoed een afwisselend landschap. Doordat het landgoed is opgesteld voor recreanten wordt het gebied ook druk bezocht door wandelaars, ruiters en mountainbikers."
Na een kop koffie te hebben gedronken besluiten we weer verder te gaan. Het blijkt dat deze post het centrale punt is voor alle afstanden vandaag.
Als we net weer op pad zijn zie ik Rob en Ineke aankomen. Ik liep al langer op te letten of ik ze zou zien, heel leuk om even te kletsen. Rob en Ineke lopen vandaag de 40 km. Ik hou het bij de 20 km. We wensen elkaar nog een goede/gezellige tocht toe en gaan weer op pad.
Al heel snel komen we bij een bijzonder bankje en dat vraagt om een Kodakmoment.
De tocht gaat weer verder en nog weer stellen we vast dat we genieten van een bijzondere route en een mooie dag. We verbazen ons over het heldere water in de beekjes.
Genietend van het mooie weer en de mooie omgeving komen we op het verste punt van vandaag, Renkum. Op dit stuk is het veel minder modderig en kunnen we wat beter doorstappen. Toch beginnen we onze blaas te voelen en mijn maag begint grommende geluiden te geven. Een teken dat het tijd wordt voor een rustmoment. Maar voor het zover is komen we eerst nog een mooi stukje natuur tegen en dat wil ik wel graag vastleggen.
We lopen nog een stukje en dan ontdekt het hele wandellegioen een toch wel zeer opvallende boom. Ik zie hem overal langs komen, dus uniek is het plaatje niet maar wel mooi om te laten zien.
En zo wandelen we naar de rust, lunchroom De Beken. Hier is ook een informatiepunt over dit deel van het bekendal.
Wij gaan hier voor de heerlijke eigen gemaakte appeltaart. Het is toch ons daagje uit en bij een daagje uit en het genieten van de mooie natuur hoort ook iets lekkers.
Na al dit smikkelen en smullen besluiten we om nu maar eens gas te gaan geven. De snelheid moet nodig wat worden opgevoerd en het luie zweet eruit, kom op gaan met die ..................
Dan komt er iemand van de organisatie achter ons rijden met de fiets en we vragen kwasi bezorgd of we soms de laatste zijn en ons moeten gaan haasten. Is meneer soms de pijlen aan het ophalen? Gelukkig het blijkt van niet, maar toch blijven we maar eens een poos een hoge tempo lopen en dat gaat hier ook goed de paden zijn beter begaanbaar.
Als we weer langs de verzorgingspost van WS78 komen gaan we door. We hebben net het tempo te pakken. Ook het pannenkoekhuis laten we voor wat het is. Jannie kwam hier vroeger wel eens. We zien dat er nog speeltoestellen staan.
En dan zie ik het kampeerterrein 't Vlasveld. Hier verwacht ik de fruitpost. Ik zie er wel wandelaars die een eigen rust ingelast hebben maar Hillie is nergens te bekennen. Dus we gaan verder. De fruitpost heeft vast een beter plekkie gevonden. En ja hoor de fruitpost staat gewoon onder het viaduct, ook niet gek, ze verwachten zeker regen.
Na de fruitpost, waar we een heerlijke appel en een dropje scoren, maken we ons op voor het laatste stukje. En dan herken ik ineens een rust waar ik al eerder ben geweest. Bij welke tocht weet ik nu niet meer zo snel, maar hier heb ik zitten genieten van het vierdaagsebrood wat André bij zich had.
Na de boerderij/winkel Hoekelum, komen we op een bekend stukje voor Jannie. We genieten nog even van het laatste stukje pas om dan weer het Enka terrein op te gaan.
We steken het Enka terrein weer over en daar wijst Jannie mij nog op een gebouw waar ze alle fietsen verzamelen die er in de loop van de jaren zijn geweest of nog zijn. Je kunt hier de fietsen bekijken, er is geen verkooppunt.
Maar eerst komen we nog langs de bitterzoutloods op het Enka terrein. In de loods zijn nu woningen gebouwd. De Enka is een belangrijke onderneming geweest voor Ede en ik vind het mooi om te zien hoe van de oude ruimten of gevels hier een nieuwe dimensie aan wordt gegeven.
En dan lopen we terug naar het Marnixcollege om ons af te melden en ons boekje af te laten stempelen. Ik maak nog even een foto van het aantal deelnemers van vandaag. We drinken nog even een kopje koffie en eten nog onze laatste bammetjes op. Dan gaan we het station opzoeken. Ik ga naar de trein en Jannie wordt daar door Gert weer opgehaald.
De treinreis terug zal niet zo vlot verlopen als de heenweg. In Utrecht blijkt er een wisselstoring te zijn tussen Vleuten en Woerden. Dat betekent dat ik in Utrecht strand. En als ik op het perron staat om te overwegen wat slim is, zie ik ook mijn broer en schoonzus het perron op komen. Ik besluit Cees te bellen en die wil ons komen halen in Utrecht. Wat fijn is dat!! Een uur later dan gepland sta ik dan toch weer thuis.
Het was een prachtige tocht, niet de lichtste maar ik hen genoten. Complimenten aan de parkoersbouwer. Ik hoop er volgend jaar weer te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten