30vanZandvoort 25 maart 2017

Vandaag staat de 30vanZandvoort gepland en ik heb er veel zin in. Het "wandelcluppie" zoals we nu nog heten breidt zich steeds verder uit en we gaan vandaag met een gezellig groepje op stap. Cees brengt mij vanmorgen naar Breukelen. Best wel vroeg om nog een beetje op een redelijke tijd in Zandvoort te zijn. Fijn hoor het is voor hem tenslotte ook weekend. Op weg naar het station merken we dat de boeren ook vroeg uit de veren zijn en al lekker aan het gieren zijn. Een minder lekker luchtje is dat, maar het hoort bij het Groene Hart. Dat zal ik vandaag aan zee niet ruiken.

Hert belooft een mooi dag te worden met flink veel zon, maar wel een koude wind uit het noordoosten, dus voor een broek gekozen waar de pijpen van af kunnen en laagjes met korte en lange mouwen en een windjack eroverheen. Dat moet goed komen.

In Amsterdam moet ik overstappen en een half uur wachten op de volgende trein. Maar ik weet dat ik ook bijna het hele station over moet om op spoor 1 uit te komen.

André en Michel hebben minder tijd om over te stappen en ik ga vast in het treinstel zitten en reserveer voor hun een plek. Ik hou het perron in de gaten en ja hoor daar komen ze aan.

Met z'n drieën reizen we verder en het is behoorlijk vol in de trein.

In Zandvoort lukt het niet om de weg niet te weten want iedereen gaat richting circuit.

Vandaag zijn niet alleen de gemotoriseerde racefans welkom maar ook de wandelende racefans. We gaan op zoek naar de rest van de het cluppie en na wat gezwaai over en weer hebben we Ineke, Rob en Sylvia gespot. Hans is er ook bij maar loopt vandaag niet mee. Hij is de mobiele hulpdienst voor het geval dat iemand uitvalt. Ineke is nog niet helemaal zeker over de afstand en hoe het met haar knie zal gaan, maar de gezelligheid wint het van de pijn. En dan gaan we starten.

We gaan eerst het strand op om tegen wind richting IJmuiden te gaan. Het is een heerlijk breed strand want het is laagwater. En we genieten direct al van de rustige zee. De eerste kilometers kunnen ook over de boulevard afgelegd worden en hier splitsen we eerst. Bij de eerste stempelpost (Strandpaviljoen San Blas) zullen we elkaar weer zien en met elkaar verder lopen.

Op de foto hieronder is de route voor vandaag nog even aangegeven. De eerste 8,2 km tot IJmuiderslag zullen we over het strand gaan.

Het strand verveelt mij nooit en ik geniet dan ook met volle teugen. Ook al hebben we tegenwind, de wind is niet erg sterk en de kou waar ik op gekleed ben valt eigenlijk ook wel mee als je eenmaal aan het lopen bent. Op de eerste stempelpost hebben we een energiereep gekregen. Die gaat er wel in. We lopen verder en dan besluiten we om net als een kleine groep voor ons rechtdoor te lopen. Het is een gok, het grootste gedeelte van de deelnemers gaat voor zeker en gaan verder van waterlijn aflopen. Waarom? Nou ja het is eb en we lopen op een zandbankje en daar verderop stroomt er weer water naar een dieper gedeelte. Dus de kans is dat we moeten springen of pootje moeten baden maar volgens Ron moet het lukken. En ja hoor het valt mee, een grote stap en we zijn heelhuids over. Verschillende deelnemers proberen te springen en André probeert van zo'n sprong een foto te maken, maar dat blijkt niet mee te vallen.

Dan zijn we bij IJmuiderslag en ik begin last te krijgen van afkickverschijnselen. De koffie van vanmorgen vroeg herinner ik me niet meer, dus volgens mij is het onderhand wel tijd voor koffie. Het is 10.00 uur een mooie tijd voor koffie. We besluiten in het zonnetje op het terras van een heerlijk bakkie te gaan genieten, maar dat valt wel een beetje tegen. Omdat ik ook wel aan een sanitaire stop toe ben, sprint ik naar het toilet, jammer er staat een behoorlijke rij wachtenden. Hopelijk schiet het een beetje op, anders heb ik zo ook nog koude koffie. Maar als ik terugkom blijkt de rij voor de koffie nog langzamer te gaan. Eindelijk daar is de ???? bruin vocht in een glas en we noemen het??? koffie!!! enne een glas vol ?? Nou eigenlijk is het een goed bodempje, maar ach een gegeven paard..... zoiets toch? De dames met thee hebben het beter getroffen op dit terras. Maar niet getreurd en gezeurd, het warme vocht verdwijnt als sneeuw voor de zon en na een laagje uitgedaan te hebben gaan we vol goede moed op naar de stempelpost.
Bij de stempelpost worden we verrast door een flesje water.
De muziek komt uit een oude VW-bus en Ineke wil wel even voor mij poseren. Leuk kodakmomentje.

We gaan de Heerenduinweg op en dan plots is het 11.00 uur. Tijd voor het traditionele 11-uurtje. Er wordt stil gehouden en al snel blijkt het op dezelfde plek te zijn als vorig jaar voor André en Ineke. Ik was daar toen niet bij maar nu gaan er rugzakken open en komen er flessen te voorschijn. Er wordt naar het verhaal achter het 11-uurtje gevraagd en ook al is het verhaal anders dan de vorige keer toen het aan mij vertelt werd, de moraal van het verhaal is: we herdenken de slachtoffers van de oorlog. Welke oorlog? Ja, dat weten we niet precies, maar we herdenken slachtoffers van een oorlog. Best een geoorloofd moment dus!

Als we verder lopen komen we langs een soort bunker heb ik het idee.
Het blijkt een FL 246, een munitieopslagbunker te zijn.

Dan gaan we het Nationaal Park Zuid-Kennemerland in. Het vlakke parcours is even over. Maar ook nu is het genieten van de natuur en het prachtige weer. Het is heel wat klimmen om bij het landgoed Duin en Kruidberg uit te komen.

Ook nu heb ik weer even op internet gezocht naar wat achtergrond informatie over dit landgoed. Wikipedia heeft mij aan de volgende informatie geholpen.

"Stadhouder en koning Willem III kocht in 1682 het Landgoed Kruidberg van Sophia Trip en Daniël Jean Bernard. Bernard had zijn aandeel gekocht van Balthasar Coymans, haar zwager. Het landgoed kreeg al snel 't Princenbosch als bijnaam. De prins gebruikte het landgoed als jachtverblijf en als kleinere versie van paleis Het Loo.In de 18e eeuw werd Duyn en Bergh bewoond door Gerard Deutz (1699-1753).^[1]
Halverwege de 19e eeuw werd politicus en Floris Adriaan Baron Van Hall eigenaar van de landgoederen Duin en Berg en De Kruidberg. Dicht bij het huidige landhuis liet hij op Duin en Berg een nieuwe villa bouwen. In de loop der jaren breidden Van Hall en de volgende eigenaar Guillaume Louis Jacques van der Hucht het landgoed steeds verder uit naar het kustgebied . In 1895 werd het samengevoegde landgoed Duin en Kruidberg van de erfgenamen van Van der Hucht gekocht door Jacob Theodoor Cremer, een Nederlands grootondernemer, koloniaal expert en liberaal politicus. Hij liet op het landgoed het grootste woonhuis van Nederland bouwen, ontworpen door architectenbureau Van Nieukerken in neo-Hollandse renaissancestijl. De in Engelse landschapsstijl aangelegde tuin is ontworpen door tuinarchitect Leonard Anthony Springer.
Tot 1961 bleef het landgoed in handen van de familie Cremer, dat het verkocht aan de Nederlandsche Handel Maatschappij die het als vakantieverblijf voor haar personeel inrichtte. In 1993 werd het landgoed een conferentie- en trainingscentrum voor de ABN AMRO Bank. Er kwamen vergader- en conferentiezalen in en er werd in 2000 een nieuwe hotelvleugel gebouwd."

Bij deze stempelpost worden we getrakteerd op een heerlijk voedzaam gebakje. Het is druk op het terras van het landgoed en we besluiten om nog even door te lopen naar de volgende stempelpost. Er wordt wel even van de gelegenheid gebruik gemaakt om een sanitaire stop te maken en na Hans verzekerd te hebben dat het goed gaat met Ineke, gaan we weer verder.

Al snel komen we langs de ruïne van Brederode.

Ook over de ruïne van Brederode zoek ik even op Wikipedia naar wat informatie. Ik lees hier over de heren Van Teijlingen. Grappig die heren Van Teijlingen kom ik tegen in mijn eigen woonomgeving.

"Met de Ruïne van Brederode worden de resten aangeduid van Kasteel Brederode bij Santpoort-Zuid. Het kasteel is in de tweede helft van de 13de eeuw gesticht door Willem I van Brederode (1226?–1285). Deze stamt af van de heren van Teylingen, die verwant waren aan de graven van Holland. Het kasteel vormde onderdeel van de hoge heerlijkheid Brederode, waarmee de heren van Brederode in de 13e eeuw door de graaf van Holland waren beleend.
De naam Brederode verwijst naar een stuk bosgrond (Brede Roede) dat gerooid werd, waarop het kasteel is gebouwd. Eerst bestond het kasteel slechts uit een woontoren. Rond 1300 werd de toren afgebroken waarna Dirk II van Brederode een vierkant kasteel liet optrekken."

Al kletsend komen we bij de volgende stempelpost. Het Openluchttheater Caprera.

Dan zijn we al bij het Kopje van Bloemendaal. De eerste 20 km van de 30 zitten erop, dus tijd voor een lunch of een drankje. Bij de stempelpost worden we getrakteerd op een krentebol en een pakje drinken. Na even bij de muziekband te hebben gekeken lopen we door naar het pannenkoekenrestaurant, daar gaan we op het terras van de zon genieten.
Maar eerst maken we van de uitkijktoren nog even een paar foto's. Omdat mijn foto's niet zo mooi waren heb ik er een paar van internet gehaald voor de herinnering.

Gelukkig is het mooi weer want de bediening heeft geen haast. Voor de een wordt er een pannenkoek gebakken en voor een ander een portie bitterballen. Maar die bitterballen worden niet allemaal opgegeten, ben je me daar gek, nee ze gaan als gezonde hap mee in een bananenbeschermdoos. Compleet met prikkers en mosterd. Voor onderweg.
Wachtend op de bestelling geniet ik van de natuur en van de knoppen aan de bomen die uitkomen.

Na een lange rust maakt iedereen zich klaar voor het laatste stuk. In Bloemendaal komen we langs schitterende huizen. En het mooie van die gegoede buurt is dat er ook mooie tuinen zijn met bomen die nu met het mooie weer in de bloei staan.

In Overveen bij de stempelpost worden we getrakteerd op een mandarijn. De bananendoos komt tevoorschijn en er wordt uitgedeeld. André probeert de hele dag zijn schoenen al te slijten, probeert hij het nu door eerst bitterballen te delen? De bitterballen zijn snel op en de schoenen?? Die zitten nog steeds in zijn tas!!

Hij probeert nog om een Facebook oproep te mogen doen, maar of dat wat geworden is.

 

We vervolgen weer onze route en dan komen we bij Kraantje Lek. Hier wordt niet gerust. Ik maak  nog wel even een foto van de forse zandhelling. Omdat die me nog in het geheugen staat van vorig jaar.

En dan gaan we voor het laatste stuk het Visscherspad op. Dit is niet het leukste stuk van de route, Gelukkig komen we hier nog wel wat leuke dingen tegen, zoals de aftelbordjes van hoeveel kilometer het nog is.

En niet te vergeten de wandelfotograaf. We willen graag met z'n zessen op de foto. De één begint spontaan haar haar goed te doen en dan wachten we op elkaar om verder te lopen. Waren we aan het begin van deze tocht nog een gewoon gezellig cluppie, nu worden we het bitterballencluppie genoemd. Dat is lachen.

We gaan netjes met z'n zessen naast elkaar lopen en de foto wordt gemaakt.

En dan is daar nog de verrassingspost op 1 km voor het eind. Nog even een paar straten van Zandvoort door en we lopen op de finish af. Dat hebben we mooi met elkaar gedaan. Het was een leuke, gezellige dag. Hans staat trouw op Ineke te wachten, hij maakt nog een finish foto van ons.

Als we onze medaille hebben en de stempels in de wandelboekjes willen we nog wat met elkaar drinken. We vinden een terras in de zon, maar jammer dat is bij de bakker en daar hebben ze niet echt gerekend op veel wandelaars. Michel haalt nog wat te drinken bij de AH, maar dan besluiten we om op te stappen. Na overleg en gezien de tijd besluiten we naar de trein te gaan. Op het station haalt iedereen nog iets om te eten of te drinken en dan proberen we een zitplaats te vinden. Het lukt! We zitten verdeeld over de coupé maar we zitten. Sylvia en ik reizen samen naar Woerden en André en Michel gaan naar Amersfoort. Ron hoeft maar 2 stations verder te zijn.

Het was een heerlijke dag en om 18.30 uur wordt ik in Woerden weer opgepikt door Cees.